Vegetarisch eten: ooit puur lichamelijk begonnen

Wat ooit bij toeval begon doordat ik merkte dat ik me fysiek veel beter voelde als ik vegetarisch at, begint nu na al die jaren een tweede laag te krijgen.

De afgelopen jaren trainde ik mijn buik nog wel eens 1x per maand met een klein beetje vlees of vis zodat ik niet tijdens vakanties in ‘vegetariers-zijn-afschuwelijk-dus-je-krijgt-een-ommelet-of-patat-landen’ de hele week op het toilet hoef te zitten (met als gevolg dat ik nu wel iedere maand 3 dagen een rommel-buik had door die ene dag).

Gisteren zo’n dag: 4 plakjes peperoni op een halve pizza. Niet zo veel op zich. Maar mijn geweten begint nu toch na al die jaren te protesteren. Bij ieder hapje komt afkeer en misselijkheid naar boven (en nee dat lag zeker niet aan de pizza ;-). Schokkende beelden van angstige oogjes vlak voor ‘het’ moment. En dan volgen de beelden van hoe die dieren hun hele leven hebben moeten zitten. Je eten wordt er niet lekkerder op…

Misschien moet ik die ene dag ook maar gewoon gaan opgeven en dan maar wat pilletjes meenemen op vakantie.